یادداشت
هنر نمایش شکل کامل تری از رسیدن به حقیقت
هنر لطیف ترین و شاید تأثیر گذارترین وسیله آموزشی است. چرا که همواره به شکل یک میان بر برای رسیدن به عمق معنای هر چیزی عمل میکند. در این میان هنر نمایش به دلیل استفاده گسترده از انواع دیگر هنرها از نقش ، رنگ ، حرکت ، تصویر ، موسیقی و … همچنین رابطه نفس به نفس و پر نبض با تماشاگر، شکل کامل تری از رسیدن به حقیقت هر چیزی را ارائه می دهد.
خاصیت یک جشنواره ، در آمیختن همه این عناصر پر جذبه و خلاقیت با جشن و شادمانی و درستی است. و یک جشنوارۀ بینالمللی ، یک جهان را با این سرور دسته جمعی همراه کند.
در این 18 سالی که من از نزدیک با این جشنواره در ارتباط بودهام، گاه به نقطۀ درست برگزاری یک جشنواره نزدیک شده و گاه از آن فاصله گرفته ایم. خوشبختانه در چند سال اخیر به دلیل وجود ارتباط هنری مداوم با کشورهای تأثیر گذار بر روی تئاتر مانند آلمان، فرانسه، ایتالیا و… و بده بستان فرهنگی، رشد قابل ملاحظه ای را در جشنواره شاهد هستیم.
می بینم و می شنوم که تا چه حد جشنواره های ما اعتبار جهانی پیدا کرده و کشورهای دیگر از شرکت در آن استقبال می کنند و حتی از ساده ترین امکانات آن راضی اند.
اما چند مورد مهم است که همچنان در میانه راه دویدن به پای ما میپیچد و گاهی حتی به زمینمان میزند . بازبینی ها و بازخوانی های مجدد و مجدد، حتی در میان آنهایی که سال هاست توان و اعتبارشان را ثابت کرده اند، تبدیل به یک پدیده استهلاکی شده و موجب گشته که بعضی ها پیش از هر فراخوانی عطایش را به لقایش ببخشند. می دانم که میزان عرضه به نسبت امکانات موجود زیاد است و چاره ای جز انتخاب نیست، اما شاید با اندکی ملاحظه تغییر در بیان کلمات و استفاده دیگر گونه واژهای بازخوانی ، سانسور و … ، اندکی اعتماد بیشتر و کمی گشودن فضای پذیرش ، این مشکل کمرنگ تر شده و در نهایت رنگ ببازد.
مهم اینکه استواری و پویایی هنر بر خلاقیت و باززایی و هر بار آغاز است. با کمبود سالن ، در نوبت ماندن های طولانی، کم بودن امکانات مالی که همیشه و همیشه بوده و هست ، چاره ای جز رضایتمندی به اندک نداشته ایم.
یکی از عمده دلایل گسست نسلها در ایران نیز همین است. بزرگان و پیشکسوتان پا پس میکشند، کم کار و بیکار میشوند و نسل جدید که به دلیل ندیدن آثار زنده آنها، پیش از دانستن آنان را نفی میکند، معترض میشود. امور برون ریزی نسل تازه ، بسیار پیش از دریافت اوست. گویا جوان ترها بیشتر در فکر انتقامند چون دیگر در حاشیه بودن را نمیپذیرند. من این عصیان را تا حد زیادی دوست دارم.
اما تمیز ترین و اندازه ترین تصمیم برای جلوگیری از روند رو به رشد بی اعتنایی ، دادن فضای مناسب برای آزمون و خطا و ترویج فرهنگ "بازی برنده- برنده" میان آدم هاست. باور کنید که اعتماد ، صداقت و دوست داشتن ، کلید حل مشکلات در تمام عرصه های زندگی است چرا که تئاتر خود زندگی است.